Πολλά τα προβλήματα των Monster Magnet τα τελευταία χρόνια τόσο σε προσωπικό όσο και σε μουσικό επίπεδο. Μετά από δυο μέτριους εώς απλά καλούς δίσκους ήρθε η ώρα να μας παρουσιάσουν το Mastermind. Ένας δίσκος από τον οποίο περιμέναμε πολλά αλλά δυστυχώς μας προσέφερε ελάχιστα. Λίγο καλύτερα από το προαναφερθέν δίσκο τα πήγε το Hammer Of The North των Grand Magus που αν και δεν μας απογοήτευσε δεν μας ενθουσίασε κιόλας. Το ενθαρρυντικό είναι ότι διακρίναμε προοπτική σε αυτό και αναμένουμε αυτό να αποτυπωθεί σε επόμενη δουλειά τους. Ευτυχώς, δεν θα χρειαστεί να περιμένουμε την επόμενη και τελευταία, δουλειά των Cathedral για να αναθαρρύσουμε. Κι αυτό γιατί το διπλό The Guessing Game τους επιβεβαίωσε ότι κάποια αξίες παραμένουν σταθερές. Μέσα σε σχεδόν μιάμιση ώρα και εγκλωβισμένα για πάντα σε δυο δισκάκια βρίσκονται τα άπαντα της καριέρας τους. Όλες τους οι επιρροές μαζεμένες και συνδυασμένες τόσο αρμονικά που πραγματικά είναι να απορεί κανείς. Των αποριών μας όμως είπαν να επιληφθούν οι Electric Wizard, οι οποίοι κυκλοφόρησαν το εξωπραγματικά μεθυστικό Black Masses και έσβησαν μονομιάς τις όποιες απορίες μας σχετικά με τις στενές σχέσεις doom και underground 70's πειραματισμών. Τόσες παραισθήσεις που λογικό ήταν να νομίσουμε ότι ξυπνήσαμε σε κάποιον Asteroid. II λεπτά αργότερα καταλάβαμε ότι δεν κουτουλήσαμε στο κρεβάτι αλλά ότι μας ήρθε ο ουρανός στο κεφάλι και άντε να συνέλθουμε τώρα. Ένας χυμός Lime ίσως βοηθήσει αλλά για στάσου.. τι είναι αυτό? Sun, broken. Δεν πάμε καλά. Το μυαλό μας δέχεται ύπουλη αστρική επίθεση και αυτό οφείλεται και στους Mugstar που αντι να διευκολύνουν την κατάσταση, διπλασιάζουν τη δυναμική της δίνης μας. Στο ατελείωτο αστρικό μας ταξίδι και ζαλισμένοι απ΄τις αναθυμιάσεις συναντήσαμε τον Zoroaster ντυμένο Matador. Ρε μήπως και είμαστε απλά και μόνο χτυπημένοι απ' την επήρεια της καρναβαλικής μαυροδάφνης? Και τότε γιατί βλέπω τον ήλιο να περιστρέφεται (Circle Of The Sun) γύρω μου ενώ κρατάω ένα τόξο(Arc Of Ascent)!? Και γιατί σημαδεύω προς τον ουρανό? Θα είδες τον Αή Βασίλη μου ψιθυρίζει μια φωνή. U.S.Christmas και η προσγείωση θα είναι ομαλή. Run Thick In The Night. Τρέξε να ξεφύγεις όσο είναι νωρίς γιατί These Monsters θα σε διαλύσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι θέλουν να Call Me A Dragon. Σε μαγεύουν με τα post περάσματα τους και το μαγευτικό τους σαξόφωνο πριν σε καταβροχθίσουν με το τρελαμένο progressive τους. Κι ας είναι ακόμη σε νηπιακό στάδιο δισκογραφικά.
Οι Gorillaz όμως αν και καρτούν κυκλοφόρησαν την τρίτη τους δουλειά, Plastic Beach. Έχει υποχωρήσει το rock στοιχείο καθώς επιχείρησαν μια μικρή βουτιά στις πλαστικές παραλίες τριών δεκαετιών πίσω. Αυτή η χαλαρότητα υπάρχει και στο The Fear Is Excruciating, But Therein Lies The Answer των Red Sparowes. Με αυτό τα σπουργιτάκια άνοιξαν τα φτερά τους για μέρη ονειρικά γεμάτα Post τοπία. Από εκεί μόλις έφυγε η Rosetta. Γεμάτη αυτοπεποίθηση αν και λίγο θυμωμένη μας προσφέρει το εξαιρετικό A Determinism Of Morality. Ένας πολύ δυνατός δίσκος. Όπως και το Kollaps Tradixionales των Thee Silver Mt. Zion. Ξέφυγαν απ' τα στενά πλαίσια του καναδέζικου post rock Και μας προσφέρουν στιγμές χαρμολύπης, αλλοφροσύνης, μαγείας, στιγμές πολλές και διαφορετικές αποδεικνύοντας πως εκτός από τις πολλές παραλλαγές ονομάτων μπορούν να κάνουν το ίδιο και με τη μουσική τους και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Μεγάλη επιτυχία γνώρισε και το I, Vigilante των πολυαγαπημένων του ελληνικού κοινού Crippled Black Phoenix. Τέσσερα νέα κομμάτια και δύο διασκευές απείρου κάλλους που δραπετεύουν από τα ασφυκτικά πλαίσια του post. Κάτι που δεν επιδίωξαν να πετύχουν οι The Black Keys μιας και δεν το χρειάζονται. Διότι ουδεμία σχέση έχουν με το Post. Και καλά κάνουν διότι το μείγμα σύγχρονου και παλιού ροκ που μας προσέφεραν με το Brothers είναι άκρως εμπνευσμένο. Έμπνευση δυστυχώς δεν διακρίναμε στο Heligoland των αγαπητών μας Massive Attack. Ευτυχώς όμως υπήρξαν και δίσκοι σαν το Eleven.Return And Revert των πρωτοεμφανιζόμενων Midas Fall. Μια πραγματική αποκάλυψη αυτός ο δίσκος! Εάν συνεχίσουν έτσι πολλά μεγαθήρια του ευρύτερου εναλλακτικού ήχου θα χάσουν τον ύπνο τους. Το ίδιο ισχύει και για τους In The Wake Of Giants που με το ντεμπούτο The Joy,The Sorrow μας ταξιδεύουν σε ambient και post μονοπάτια εις αναζήτησης δισκογραφικού συμβολαίου. Ένα συμβόλαιο που είναι θέμα χρόνου κατά τη γνώμη μας. Οι God Is An Astronaut με το Age Of The Fifth Sun φαίνεται να χαλαρώνουν μουσικά σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο τους. Οι ταξιδιάρικες μελωδίες έχουν αυξηθεί αρκετά.Κάτι που δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχημο.
Ο Brant Bjork παρέα με Gods & Goddesses μας εξηγεί το γιατί και το πως κάτι τόσο απλό μπορεί να είναι συνάμα τόσο ταξιδιάρικο. Τι θα πει ποιό? Το Long Distance Trip ενός πειράματος με όνομα, Samsara Blues Experiment. Κάποιος παίζει με το μυαλό μου. Και όχι μόνο. Τα συναισθήματα εναλλάσσοντε με σχιζοφρενικό ρυθμό και αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτή. Στην Eve. Το αποκυίμα του συνθετικού οργασμού των Ufomammut. Πραγματικά μεγαλειώδες. Τόσο απόκοσμα σπαρακτικό που τρομάζει ακόμη και τα Snakes For The Divine των High On Fire. το τσίμπημα των οποίων, αν το χαρακτηρίσεις μόνο δηλητηριώδες θα έχεις καταφέρει να Return To Zero. Και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό για αυτούς που κουβαλούν το όνομα Spiritual Beggars. Μεταβατική περίοδος? Υπερβολική αυστηρότητα? Ίσως. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι σκανδιναβικές παραδόσεις δεν έμειναν χωρίς προστασία. Οι, Πολύ καλοί, The Flight Of Sleipnir ήρθαν να εδραιωθούν με το Lore. Ένα δίσκο που όσο άγνωστος είναι στο ευρύ κοινό, τόση ποιότητα ξεχειλίζει. Σίγουρα μας άφησε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Ένα μέλλον που θα μοιραστούν με τους πορτογάλους Black Bombaim. Το Saturdays and Space Travels είναι χωρισμένο σε δύο μέρη και έχει ηχογραφηθεί live στο στούντιο. Μιλάμε για οργανοπαιχτηκά όργια. Όργια γίνοντε και στο ομώνυμο ντεμπούτο των Stonehelm. το stoner/doom στα καλυτέρα του. Και μιλάμε για ντεμπούτο, που μαζί με το ομώνυμο των Wheel μας πήραν το σκάλπ αποδηκνύοντας πως το doom είναι εδώ κι ας έφυγαν ή φεύγουν τα μεγαθήρια. Δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα. Γιατί τα ουρλιαχτά (Howl) μας στο άκουσμα του Full Of Hell ήταν φυσιολογικά. Κι ας δείξανε λίγη κατανόηση οι Unearthly Trance με το V. Πως να αποκυρήξεις τα συναισθήματα σου έτσι απλά? Μήπως αν πνίξουμε το φόβο μας στις Whores Of Tijuana συνέλθουμε? Τότε ίσως και να επανακτήσουμε την ψυχική μας μακροζωία(Psycholongevity). Κάτι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.
Ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες μέσα στην περασμένη χρονιά είχαμε και από τους Ιρλανδούς Mael Mordha που κυκλοφόρησαν το πολύ καλό Manannan. Οι Sungrazer κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους και έδειξαν πως το μέλλον τους ανήκει. Κάτι το οποίο απέδειξαν οι Ιταλοί Stake-off The Witch με την δεύτερη κυκλοφορία τους, Medusa. Παραμένοντας στον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων θα βρούμε τους Κροάτες Stonebride και την δεύτερη δουλειά τους, Summon The Waves. Τέλος, οι Γάλλοι Hangman's Chair κυκλοφόρησαν κι αυτοί με τη σειρά τους το δεύτερο full length τους με τίτλο, Leaving Paris. Που θα βρείτε καλύτερα μωρέ?
Anyway, αυτά ακούσαμε κυρίως μέσα στην περασμένη χρονιά. Σίγουρα υπήρξαν κι άλλες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες όμως είτε λόγο έλλειψης χρόνου είτε κολλήματος με τα παραπάνω είτε είτε είτε..δεν θα ήταν δίκαιο να αναφερθούμε σε αυτές. Ούτε καν ονομαστικά γιατί όλο και κάποιον θα ξεχάσουμε και αυτό δεν το θέλουμε. Στο επόμενο και τελευταίο μέρος της μίνι αυτής ανασκόπησης, θα ρίξουμε μια ματιά στις ελληνικές μπάντες που με τις δουλειές τους μας κέντρισαν το ενδιαφέρον.
Οι Gorillaz όμως αν και καρτούν κυκλοφόρησαν την τρίτη τους δουλειά, Plastic Beach. Έχει υποχωρήσει το rock στοιχείο καθώς επιχείρησαν μια μικρή βουτιά στις πλαστικές παραλίες τριών δεκαετιών πίσω. Αυτή η χαλαρότητα υπάρχει και στο The Fear Is Excruciating, But Therein Lies The Answer των Red Sparowes. Με αυτό τα σπουργιτάκια άνοιξαν τα φτερά τους για μέρη ονειρικά γεμάτα Post τοπία. Από εκεί μόλις έφυγε η Rosetta. Γεμάτη αυτοπεποίθηση αν και λίγο θυμωμένη μας προσφέρει το εξαιρετικό A Determinism Of Morality. Ένας πολύ δυνατός δίσκος. Όπως και το Kollaps Tradixionales των Thee Silver Mt. Zion. Ξέφυγαν απ' τα στενά πλαίσια του καναδέζικου post rock Και μας προσφέρουν στιγμές χαρμολύπης, αλλοφροσύνης, μαγείας, στιγμές πολλές και διαφορετικές αποδεικνύοντας πως εκτός από τις πολλές παραλλαγές ονομάτων μπορούν να κάνουν το ίδιο και με τη μουσική τους και μάλιστα με μεγάλη επιτυχία. Μεγάλη επιτυχία γνώρισε και το I, Vigilante των πολυαγαπημένων του ελληνικού κοινού Crippled Black Phoenix. Τέσσερα νέα κομμάτια και δύο διασκευές απείρου κάλλους που δραπετεύουν από τα ασφυκτικά πλαίσια του post. Κάτι που δεν επιδίωξαν να πετύχουν οι The Black Keys μιας και δεν το χρειάζονται. Διότι ουδεμία σχέση έχουν με το Post. Και καλά κάνουν διότι το μείγμα σύγχρονου και παλιού ροκ που μας προσέφεραν με το Brothers είναι άκρως εμπνευσμένο. Έμπνευση δυστυχώς δεν διακρίναμε στο Heligoland των αγαπητών μας Massive Attack. Ευτυχώς όμως υπήρξαν και δίσκοι σαν το Eleven.Return And Revert των πρωτοεμφανιζόμενων Midas Fall. Μια πραγματική αποκάλυψη αυτός ο δίσκος! Εάν συνεχίσουν έτσι πολλά μεγαθήρια του ευρύτερου εναλλακτικού ήχου θα χάσουν τον ύπνο τους. Το ίδιο ισχύει και για τους In The Wake Of Giants που με το ντεμπούτο The Joy,The Sorrow μας ταξιδεύουν σε ambient και post μονοπάτια εις αναζήτησης δισκογραφικού συμβολαίου. Ένα συμβόλαιο που είναι θέμα χρόνου κατά τη γνώμη μας. Οι God Is An Astronaut με το Age Of The Fifth Sun φαίνεται να χαλαρώνουν μουσικά σε σχέση με το προηγούμενο δίσκο τους. Οι ταξιδιάρικες μελωδίες έχουν αυξηθεί αρκετά.Κάτι που δεν είναι καθόλου μα καθόλου άσχημο.
Ο Brant Bjork παρέα με Gods & Goddesses μας εξηγεί το γιατί και το πως κάτι τόσο απλό μπορεί να είναι συνάμα τόσο ταξιδιάρικο. Τι θα πει ποιό? Το Long Distance Trip ενός πειράματος με όνομα, Samsara Blues Experiment. Κάποιος παίζει με το μυαλό μου. Και όχι μόνο. Τα συναισθήματα εναλλάσσοντε με σχιζοφρενικό ρυθμό και αυτό οφείλεται αποκλειστικά και μόνο σε αυτή. Στην Eve. Το αποκυίμα του συνθετικού οργασμού των Ufomammut. Πραγματικά μεγαλειώδες. Τόσο απόκοσμα σπαρακτικό που τρομάζει ακόμη και τα Snakes For The Divine των High On Fire. το τσίμπημα των οποίων, αν το χαρακτηρίσεις μόνο δηλητηριώδες θα έχεις καταφέρει να Return To Zero. Και αυτό σίγουρα δεν είναι καλό για αυτούς που κουβαλούν το όνομα Spiritual Beggars. Μεταβατική περίοδος? Υπερβολική αυστηρότητα? Ίσως. Το μόνο σίγουρο είναι πως οι σκανδιναβικές παραδόσεις δεν έμειναν χωρίς προστασία. Οι, Πολύ καλοί, The Flight Of Sleipnir ήρθαν να εδραιωθούν με το Lore. Ένα δίσκο που όσο άγνωστος είναι στο ευρύ κοινό, τόση ποιότητα ξεχειλίζει. Σίγουρα μας άφησε πολλές υποσχέσεις για το μέλλον. Ένα μέλλον που θα μοιραστούν με τους πορτογάλους Black Bombaim. Το Saturdays and Space Travels είναι χωρισμένο σε δύο μέρη και έχει ηχογραφηθεί live στο στούντιο. Μιλάμε για οργανοπαιχτηκά όργια. Όργια γίνοντε και στο ομώνυμο ντεμπούτο των Stonehelm. το stoner/doom στα καλυτέρα του. Και μιλάμε για ντεμπούτο, που μαζί με το ομώνυμο των Wheel μας πήραν το σκάλπ αποδηκνύοντας πως το doom είναι εδώ κι ας έφυγαν ή φεύγουν τα μεγαθήρια. Δεν έχουμε να φοβόμαστε τίποτα. Ή σχεδόν τίποτα. Γιατί τα ουρλιαχτά (Howl) μας στο άκουσμα του Full Of Hell ήταν φυσιολογικά. Κι ας δείξανε λίγη κατανόηση οι Unearthly Trance με το V. Πως να αποκυρήξεις τα συναισθήματα σου έτσι απλά? Μήπως αν πνίξουμε το φόβο μας στις Whores Of Tijuana συνέλθουμε? Τότε ίσως και να επανακτήσουμε την ψυχική μας μακροζωία(Psycholongevity). Κάτι πολύ σημαντικό στις μέρες μας.
Ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες μέσα στην περασμένη χρονιά είχαμε και από τους Ιρλανδούς Mael Mordha που κυκλοφόρησαν το πολύ καλό Manannan. Οι Sungrazer κυκλοφόρησαν το ομώνυμο ντεμπούτο τους και έδειξαν πως το μέλλον τους ανήκει. Κάτι το οποίο απέδειξαν οι Ιταλοί Stake-off The Witch με την δεύτερη κυκλοφορία τους, Medusa. Παραμένοντας στον ευρύτερο χώρο των Βαλκανίων θα βρούμε τους Κροάτες Stonebride και την δεύτερη δουλειά τους, Summon The Waves. Τέλος, οι Γάλλοι Hangman's Chair κυκλοφόρησαν κι αυτοί με τη σειρά τους το δεύτερο full length τους με τίτλο, Leaving Paris. Που θα βρείτε καλύτερα μωρέ?
Anyway, αυτά ακούσαμε κυρίως μέσα στην περασμένη χρονιά. Σίγουρα υπήρξαν κι άλλες ενδιαφέρουσες κυκλοφορίες όμως είτε λόγο έλλειψης χρόνου είτε κολλήματος με τα παραπάνω είτε είτε είτε..δεν θα ήταν δίκαιο να αναφερθούμε σε αυτές. Ούτε καν ονομαστικά γιατί όλο και κάποιον θα ξεχάσουμε και αυτό δεν το θέλουμε. Στο επόμενο και τελευταίο μέρος της μίνι αυτής ανασκόπησης, θα ρίξουμε μια ματιά στις ελληνικές μπάντες που με τις δουλειές τους μας κέντρισαν το ενδιαφέρον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου