Εξαιρετικά κινητική υπήρξε η ελληνική σκηνή το 2010, πράγμα που μας χαροποίησε ιδιαίτερα. Κι αυτό γιατί όχι μόνο είχαμε πληθώρα κυκλοφοριών αλλά διότι η ποιότητα τους κυμάνθηκε σε αντικειμενικά, υψηλότατα επίπεδα. Αν συνυπολογίσουμε και το γεγονός ότι πολλές εξ αυτών αποτέλεσαν και το ντεμπουτάρισμα της εκάστοτης μπάντας, τότε μιλάμε για μεγάλη επιτυχία. Ευχόμαστε στα ίδια ποσοτικά μα κυρίως ποιοτικά επίπεδα να κυμανθεί και το τρέχον έτος.
Εντυπωσιακότατο μπάσιμο στην ελληνική σκηνή και όχι μόνο, πραγματοποίησαν οι Keep Shelly In Athens. Όπως μαρτυρά και το λογοπαίγνιο στο όνομά τους προέρχονται από την Αθήνα. Κινούμενοι στον ευρύτερο ηλεκτρονικό ήχο δημιουργούν ονειρικές μελωδίες που είναι ικανές να σε ταξιδέψουν σε οποιαδήποτε μαγευτική παραλία του κόσμου, αρκεί φυσικά η ώρα να είναι.. σούρουπο. Πραγματικά, δυσκολευόμαστε να σας περιγράψουμε αυτό που ακούμε οπότε καλό θα ήταν να τους δώσετε μερικές ακροάσεις. Τότε και μόνο, θα καταλάβετε το γιατί έκαναν τέτοιο πανικό στα περισσότερα αμερικάνικα blogs και σε μερικά από τα δημοφιλέστερα μουσικά sites. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να συνεχίσουν έτσι όπως ξεκίνησαν. Αυτά ισχύουν και για τους Sequence Theory Project που με το Toyland τους μας παρέσυραν σε μια βουβή, υπνωτισμένη μα συνάμα ηλιόλουστη παιδική χαρά. Από, και για τις παιδικές μνήμες ξεκίνησε αυτό το project. Θα προτιμήσουμε να μην αναφέρουμε τίποτα παραπάνω σχετικά γιατί θεωρούμε πως αξίζει να τους γνωρίσετε επισκεπτόμενοι τα λινκς που σας δώσαμε μερικές γραμμές πιο πάνω. Κάντε το και θα καταλάβετε τι εννοούμε.
Οι Sleepin Pillow κυκλοφόρησαν την δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους ονόματι Superman's Blues και κάπως έτσι εδραιώθηκαν για τα καλά στην ελληνική και διεθνή μουσική σκηνή. Οι Θεσσαλονικείς συνδυάζουν με ξεχωριστή μαεστρία electronic, folk και progressive rock στοιχεία στη μουσική τους. Μελωδικές πινελιές ψυχεδελικού rock, ελληνικής παράδοσης καθώς και ανατολίτικης αύρας κάνουν τον γνωστό υπερήρωα να θέλει να μεταλλαχθεί σε ένα γήινο 100% άτομο. Δεν τον κατηγορούμε. Στη θέση του, μετά από αυτό το άκουσμα, το ίδιο θα σκεφτόμασταν να κάνουμε κι εμείς. Όλες οι παραπάνω συνευρέσεις διαφορετικών μουσικών ειδών, με εξαίρεση το ηλεκτρονικό στοιχείο, συναντούνται και στο A Child In The Mirror των πρωτοεμφανιζόμενων Ciccada. Εξαιρετική δουλειά και αυτή που συνδυάζει το καλώς εννοούμε folk με ελληνικούς στίχους, υπέροχα. Ήδη, έχουν προκαλέσει θόρυβο στο εξωτερικό και νομίζουμε ότι η ώρα της αναγνώρισης τους και στην Ελλάδα δεν θα αργήσει. Ή τουλάχιστον το ευχόμαστε, γιατί ως γνωστόν η πατρίς τρώει τα παιδιά της, ειδικά αν αυτά τυγχάνει να μην πολυσκοτίζονται για τις δημόσιες σχέσεις και το όποιο hype μπορεί να σου προσφέρει η εφήμερη δημοσιότητα.
Στο χώρο του stoner/doom υπήρξαν αρκετές ελληνικές κυκλοφορίες που τράβηξαν την προσοχή μας. Οι Dala Sun με έδρα την Πάτρα κυκλοφόρησαν την πρώτη, σχεδόν ομώνυμη, αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά τους με τίτλο Sala Dun. Χασιάρικο ηλιοκαμένο ψυχεδελίζον stoner και τα μυαλά στα μπλέντερ! Πραγματικό μουσικό όργιο που πολλές από τις καταξιωμένες μπάντες του χώρου θα ζήλευαν. Μια ζήλια που θα πρέπει να έχουν και όλες οι γνωστές post/doom μπάντες του πλανήτη γιατί οι επίσης πατρινοί Fields Of Locust με το ντεμπούτο τους Subtopia μας πήραν τα μυαλά. Όχι δεν τα βάλανε στο μπλέντερ κι αυτοί. Απλά μας βούτηξαν στην ψυχθοφόρα διαδικασία της αυτοψυχανάλυσης με τις στοιχειωμένες τους μελωδίες, τους στίχους και τα σπαρακτικά σκισμένα φωνητικά τους. Τα φωνητικά ίσως ήταν το μόνο -μικρό- ψεγάδι του Fields Of Doom, ντεμπούτο και κύκνειο άσμα των Speedblow. Σκάσανε από το πουθενά, κυκλοφορήσαν δίσκο που μας ταρακούνησε για τα καλά και το.. διαλύσανε. Κρίμα πραγματικά, γιατί θα μπορούσαν να κάνουν πράγματα και θάματα, κρίνοντας από τα ελάχιστα μουσικά πεπραγμένα τους. Καθόλου ελάχιστες δεν ήταν οι κυκλοφορίες των Lucky Funeral όμως που εκτός από το full length δυναμίτη που ακούει στο όνομα The Dirty History Of Mankind, μας δώσανε και δύο split. Το ένα εκ των οποίων με τους πολύ καλούς πειραματικούς doomsters Universe217. Δύο τραγούδια όλα κι όλα, ένα από κάθε μπάντα ακούμε στο σ' αυτό το δισκάκι. Τρία κομμάτια περιέχουν όλα κι όλα και οι δουλειές των Bad Trip και A Group Of Crows. What Does Not Evolve Must Burn Και Murder, αντίστοιχα. Πολλά είδη συνευρίσκονται σε αυτές τις δουλειές που θα ήταν ατυχές το να της αναλύσουμε, αντ'αυτού σας προτείνουμε να τις ακούσετε.
Περιπλανώμενοι σε σκοτεινά μονοπάτια πέσαμε πάνω στους No Hand Path που με την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά, An Existence Regained, αφήσανε κόσμο και κοσμάκη άφωνο. Black metal που σε στιγμές έχει μια πιο heavy ή/και progressive λογική. Πολύ σωστά δομημένη δουλειά που δικαίως κέρδισε πολύ καλές κριτικές. Αποθεωτικές κριτικές εισέπραξε και το Duality των Agnes Vein, κάτι που δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση. Ίσα ίσα, που επαυξάνουμε. Επικό feeling σε ένα doomίζον black δίσκο. Black metal αλλά αναμεμιγμένο με διάφορα άλλα καλούδια παίζουν και οι Transcending Bizarre? που το 2010 κυκλοφόρισαν το The Misanthrope's Fable. Θεατρικό, avant-garde και μαύρο όσο πρέπει για να θεωρηθούν ισάξιοι, τουλάχιστον, των γνωστών νορβηγικών αρκούδων. Οι γνωστοί έλληνες Nightfall όμως, μέσα από αρκετές δυσκολίες, κυκλοφόρησαν το Astron Black And The Thirty Tyrants. Ένας δίσκος που δυστυχώς δεν μας προξένισε καλή εντύπωση ούτε και μας έδωσε κάτι το ξεχωριστό με αυτό το deathίζον gothic του. Ίσως τους λείπει η όρεξη που έχουν οι πρωτοεμφανιζόμενοι Daylight Misery. Ο πρώτος τους δίσκος, Depressive Icons, εντυπωσίασε ουκ ολίγους. Πράγμα δύσκολο, αν αναλογιστούμε ότι στο μουσικό είδος που διάλεξαν να υπηρετήσουν επικρατεί συνωστισμός τόσο από νέες όσο και από παλαιότερες και επιτυχημένες μπάντες. Πολλά μπράβο λοιπόν, γιατί το αξίζουν. Έτσι απλά.
Last but not least, που λέμε και στο χωριό μου, οι κύπριοι Arryan Path. Το Terra Incognita είναι ένας πολύ ποιότικος επικός power metal δίσκος. Από αυτούς, που με κάνει να ξεχνάω το πόσο αδιάφορο μου είναι το συγκεκριμένο είδος. Ένα must have για όλους τους φανς του είδους και όχι μόνο. Κολληματικά τραγούδια, διάσπαρτες ανατολίτικες χροιές και ένας τραγουδιστής που άνετα θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε ήδη γνωστή μπάντα του ιδιώματος. Kudos, λοιπόν.
Εντυπωσιακότατο μπάσιμο στην ελληνική σκηνή και όχι μόνο, πραγματοποίησαν οι Keep Shelly In Athens. Όπως μαρτυρά και το λογοπαίγνιο στο όνομά τους προέρχονται από την Αθήνα. Κινούμενοι στον ευρύτερο ηλεκτρονικό ήχο δημιουργούν ονειρικές μελωδίες που είναι ικανές να σε ταξιδέψουν σε οποιαδήποτε μαγευτική παραλία του κόσμου, αρκεί φυσικά η ώρα να είναι.. σούρουπο. Πραγματικά, δυσκολευόμαστε να σας περιγράψουμε αυτό που ακούμε οπότε καλό θα ήταν να τους δώσετε μερικές ακροάσεις. Τότε και μόνο, θα καταλάβετε το γιατί έκαναν τέτοιο πανικό στα περισσότερα αμερικάνικα blogs και σε μερικά από τα δημοφιλέστερα μουσικά sites. Ελπίζουμε και ευχόμαστε να συνεχίσουν έτσι όπως ξεκίνησαν. Αυτά ισχύουν και για τους Sequence Theory Project που με το Toyland τους μας παρέσυραν σε μια βουβή, υπνωτισμένη μα συνάμα ηλιόλουστη παιδική χαρά. Από, και για τις παιδικές μνήμες ξεκίνησε αυτό το project. Θα προτιμήσουμε να μην αναφέρουμε τίποτα παραπάνω σχετικά γιατί θεωρούμε πως αξίζει να τους γνωρίσετε επισκεπτόμενοι τα λινκς που σας δώσαμε μερικές γραμμές πιο πάνω. Κάντε το και θα καταλάβετε τι εννοούμε.
Οι Sleepin Pillow κυκλοφόρησαν την δεύτερη δισκογραφική δουλειά τους ονόματι Superman's Blues και κάπως έτσι εδραιώθηκαν για τα καλά στην ελληνική και διεθνή μουσική σκηνή. Οι Θεσσαλονικείς συνδυάζουν με ξεχωριστή μαεστρία electronic, folk και progressive rock στοιχεία στη μουσική τους. Μελωδικές πινελιές ψυχεδελικού rock, ελληνικής παράδοσης καθώς και ανατολίτικης αύρας κάνουν τον γνωστό υπερήρωα να θέλει να μεταλλαχθεί σε ένα γήινο 100% άτομο. Δεν τον κατηγορούμε. Στη θέση του, μετά από αυτό το άκουσμα, το ίδιο θα σκεφτόμασταν να κάνουμε κι εμείς. Όλες οι παραπάνω συνευρέσεις διαφορετικών μουσικών ειδών, με εξαίρεση το ηλεκτρονικό στοιχείο, συναντούνται και στο A Child In The Mirror των πρωτοεμφανιζόμενων Ciccada. Εξαιρετική δουλειά και αυτή που συνδυάζει το καλώς εννοούμε folk με ελληνικούς στίχους, υπέροχα. Ήδη, έχουν προκαλέσει θόρυβο στο εξωτερικό και νομίζουμε ότι η ώρα της αναγνώρισης τους και στην Ελλάδα δεν θα αργήσει. Ή τουλάχιστον το ευχόμαστε, γιατί ως γνωστόν η πατρίς τρώει τα παιδιά της, ειδικά αν αυτά τυγχάνει να μην πολυσκοτίζονται για τις δημόσιες σχέσεις και το όποιο hype μπορεί να σου προσφέρει η εφήμερη δημοσιότητα.
Στο χώρο του stoner/doom υπήρξαν αρκετές ελληνικές κυκλοφορίες που τράβηξαν την προσοχή μας. Οι Dala Sun με έδρα την Πάτρα κυκλοφόρησαν την πρώτη, σχεδόν ομώνυμη, αυτοχρηματοδοτούμενη δουλειά τους με τίτλο Sala Dun. Χασιάρικο ηλιοκαμένο ψυχεδελίζον stoner και τα μυαλά στα μπλέντερ! Πραγματικό μουσικό όργιο που πολλές από τις καταξιωμένες μπάντες του χώρου θα ζήλευαν. Μια ζήλια που θα πρέπει να έχουν και όλες οι γνωστές post/doom μπάντες του πλανήτη γιατί οι επίσης πατρινοί Fields Of Locust με το ντεμπούτο τους Subtopia μας πήραν τα μυαλά. Όχι δεν τα βάλανε στο μπλέντερ κι αυτοί. Απλά μας βούτηξαν στην ψυχθοφόρα διαδικασία της αυτοψυχανάλυσης με τις στοιχειωμένες τους μελωδίες, τους στίχους και τα σπαρακτικά σκισμένα φωνητικά τους. Τα φωνητικά ίσως ήταν το μόνο -μικρό- ψεγάδι του Fields Of Doom, ντεμπούτο και κύκνειο άσμα των Speedblow. Σκάσανε από το πουθενά, κυκλοφορήσαν δίσκο που μας ταρακούνησε για τα καλά και το.. διαλύσανε. Κρίμα πραγματικά, γιατί θα μπορούσαν να κάνουν πράγματα και θάματα, κρίνοντας από τα ελάχιστα μουσικά πεπραγμένα τους. Καθόλου ελάχιστες δεν ήταν οι κυκλοφορίες των Lucky Funeral όμως που εκτός από το full length δυναμίτη που ακούει στο όνομα The Dirty History Of Mankind, μας δώσανε και δύο split. Το ένα εκ των οποίων με τους πολύ καλούς πειραματικούς doomsters Universe217. Δύο τραγούδια όλα κι όλα, ένα από κάθε μπάντα ακούμε στο σ' αυτό το δισκάκι. Τρία κομμάτια περιέχουν όλα κι όλα και οι δουλειές των Bad Trip και A Group Of Crows. What Does Not Evolve Must Burn Και Murder, αντίστοιχα. Πολλά είδη συνευρίσκονται σε αυτές τις δουλειές που θα ήταν ατυχές το να της αναλύσουμε, αντ'αυτού σας προτείνουμε να τις ακούσετε.
Περιπλανώμενοι σε σκοτεινά μονοπάτια πέσαμε πάνω στους No Hand Path που με την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά, An Existence Regained, αφήσανε κόσμο και κοσμάκη άφωνο. Black metal που σε στιγμές έχει μια πιο heavy ή/και progressive λογική. Πολύ σωστά δομημένη δουλειά που δικαίως κέρδισε πολύ καλές κριτικές. Αποθεωτικές κριτικές εισέπραξε και το Duality των Agnes Vein, κάτι που δεν μας προκαλεί καμία εντύπωση. Ίσα ίσα, που επαυξάνουμε. Επικό feeling σε ένα doomίζον black δίσκο. Black metal αλλά αναμεμιγμένο με διάφορα άλλα καλούδια παίζουν και οι Transcending Bizarre? που το 2010 κυκλοφόρισαν το The Misanthrope's Fable. Θεατρικό, avant-garde και μαύρο όσο πρέπει για να θεωρηθούν ισάξιοι, τουλάχιστον, των γνωστών νορβηγικών αρκούδων. Οι γνωστοί έλληνες Nightfall όμως, μέσα από αρκετές δυσκολίες, κυκλοφόρησαν το Astron Black And The Thirty Tyrants. Ένας δίσκος που δυστυχώς δεν μας προξένισε καλή εντύπωση ούτε και μας έδωσε κάτι το ξεχωριστό με αυτό το deathίζον gothic του. Ίσως τους λείπει η όρεξη που έχουν οι πρωτοεμφανιζόμενοι Daylight Misery. Ο πρώτος τους δίσκος, Depressive Icons, εντυπωσίασε ουκ ολίγους. Πράγμα δύσκολο, αν αναλογιστούμε ότι στο μουσικό είδος που διάλεξαν να υπηρετήσουν επικρατεί συνωστισμός τόσο από νέες όσο και από παλαιότερες και επιτυχημένες μπάντες. Πολλά μπράβο λοιπόν, γιατί το αξίζουν. Έτσι απλά.
Last but not least, που λέμε και στο χωριό μου, οι κύπριοι Arryan Path. Το Terra Incognita είναι ένας πολύ ποιότικος επικός power metal δίσκος. Από αυτούς, που με κάνει να ξεχνάω το πόσο αδιάφορο μου είναι το συγκεκριμένο είδος. Ένα must have για όλους τους φανς του είδους και όχι μόνο. Κολληματικά τραγούδια, διάσπαρτες ανατολίτικες χροιές και ένας τραγουδιστής που άνετα θα μπορούσε να σταθεί σε οποιαδήποτε ήδη γνωστή μπάντα του ιδιώματος. Kudos, λοιπόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου