Οι Ολλανδοί The Mount Fuji Doomjazz Corporation είναι παραφυάδες των The Kilimanjaro Darkjazz Ensemble που δημιουργήθηκαν πριν μια δεκαετία περίπου στην Ολλανδία. Μοιράζονται την ίδια καλλιτεχνική φιλοσοφία, μιας και τα περισσότερα μέλη τους είναι κοινά, αν και στους T.M.F.D.C. συμμετέχουν σε σταθερή βάση guest μουσικοί. Μια σημαντική διαφορά ανάμεσα στις δύο μπάντες είναι ότι οι T.M.F.D.C. συνθέτουν και ηχογραφούν τις δουλειές τους κατά τη διάρκεια των σπάνιων live εμφανίσεων τους. Άρα, είναι σαφές ότι ο αυτοσχεδιασμός είναι το βασικό συστατικό της μουσικής τους.
Εδώ και λίγο καιρό, κυκλοφορεί η τρίτη δισκογραφική δουλειά των T.M.F.D.C η οποία ηχογραφήθηκε ζωντανά κατά τη διάρκεια των live εμφανίσεων του group σε Ουτρέχτη, Μπρατισλάβα και Μόσχα ενώ, περιέχει τέσσερα κομμάτια κι έχει διάρκεια 60 λεπτά και τιτλοφορείται: Anthropomorphic. Υπάρχει όμως και δεύτερος τίτλος ο οποίος νομίζω ότι λειτουργεί επεξηγηματικά όσον αφορά τον κεντρικό τίτλο, αλλά και το μουσικό και όχι μόνο concept του δίσκου: 'Space.Dimension.Form.Function'. Ο ανθρωπομορφισμός είναι η απόδοση ανθρώπινων χαρακτηριστικών σε κάτι μη ανθρώπινο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η μπάντα προσπαθεί να προσδώσει ανθρώπινη υπόσταση στη μουσική -πολύπλοκο, ίσως και τρομακτικό στη σκέψη, αλλά καθόλου πομπώδες και δίχως τάσεις επίδειξης.
Ο δίσκος θαρρώ πως είναι χωρισμένος σε τρία στάδια: γέννηση, ωρίμανση και εξέλιξη. Όλα δοσμένα μέσα στα πλαίσια των drone, ambient, lounge, jazz, trip hop. Το ένα συνυπάρχει με το άλλο αρμονικά. Έχω ξαναναφέρει στο παρόν ιστολόγιο ότι η μουσική δεν γνωρίζει σύνορα κι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν θα πάψω να πιστεύω και να υποστηρίζω. Στον υποφαινόμενο δίσκο, η μουσική έχει συνθλίψει τα όποια σύνορα προσπαθούν να τη διχοτομίσουν. Σίγουρα η συγκεκριμένη έκφανση της δεν είναι ούτε εμπορική, ούτε ευρείας κατανάλωσης, ούτε καν εύπεπτη. Όμως, όλα αυτά, ποτέ δεν υπήρξαν σοβαρά κριτήρια για τη μουσική.
Η αλληλεπίδραση των μελών είναι εκπληκτική, συνυπάρχουν και αλληλοσυμπληρώνονται με φανταστικό τρόπο, χωρίς να σκεπάζει ο ένας τον άλλο. Αν λάβουμε υπόψιν και το ότι οι μουσικοί δημιουργούν παίζοντας live με βάση τον αυτοσχεδιασμό, τότε μιλάμε για κάτι πολύ δύσκολο και επιεικώς εντυπωσιακό. Υπερβολή; Καθόλου. Εδώ δεν μιλάμε για τέσσερα όργανα: κιθάρα, μπάσο, ντραμς και πλήκτρα, αλλά για πολλά περισσότερα. Τρομπόνι, τσέλο, βιολί, ηλεκτρονικά εφέ, κιθάρες, μπάσο, κρουστά, ντραμς και ακόμη, κάποια σκόρπια μα και συνάμα στοιχειωτικά φωνητικά, όλα προϊόν στιγμιαίας έμπνευσης. Όλα αυτά είναι που διαμορφώνουν το τελικό ηχητικό αποτέλεσμα τούτου του όμορφου δίσκου.
Η ατμόσφαιρα του άλμπουμ είναι αποπνικτική, τα συναισθήματα ζοφερά και καθόλου ευχάριστα, διότι καθώς τα λεπτά κυλούν, νιώθεις ότι οι νότες σε περικυκλώνουν σαν άλλη δίνη και σε κυριεύουν χωρίς ίχνος αντίστασης από μεριάς σου. Δεν είναι ότι δεν ήθελες να αντισταθείς, αλλά συνειδητοποίησες γρήγορα, πως δεν μπορούσες. Έτσι, επέλεξες σωστά, που αφέθηκες στο μεγαλείο του δίσκου, καθώς ούτε σε μια στιγμή της διάρκειάς του δεν ένιωσες εγκλωβισμένος, αντιθέτως, η γλυκιά αιχμαλωσία ήταν αποτέλεσμα της συγκατάθεσης σου. Το Anthropomorphic δεν ήρθε για να σε μεταλλάξει, αλλά για να σε κάνει να ομολογήσεις πως έχεις αισθήματα, να σου θυμίσει ότι είσαι άνθρωπος. Κι απ' τη στιγμή που δεν υπάρχει ίχνος μετάνοιας στη συνείδησή σου σχετικά με την απόφαση να το ακροαστείς, τότε γίνεται εύκολα αντιληπτό πως πέτυχε το σκοπό του στο ακέραιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου