Οι Αθηναίοι Universe217 δημιουργήθηκαν κάπου μέσα στο 2007 και απ' τις πρώτες κιόλας στιγμές της ύπαρξης τους, ξεχώρισαν απ΄το σωρό των συγκροτημάτων της σκληρής μουσικής -και αυτό είναι κάτι που δεν έγινε καθόλου τυχαία. Η μουσική τους, το attitude, αλλά και οι γενικότερες καλλιτεχνικές τους ανησυχίες, δεν θα μπορούσαν παρά να τους προσδώσουν τον χαρακτηρισμό: πρωτοπόροι -και μάλιστα, όχι μόνο για τα ελληνικά δεδομένα. Μια full length κυκλοφορία, ένα EP, αλλά κι ένα split με τους Lucky Funeral. Αυτή ήταν η πλήρης δισκογραφία τους, έως τον περασμένο Απρίλη, οπότε και κυκλοφόρησε η δεύτερη full length δουλειά τους με τίτλο: Familiar Places. Ένας δίσκος με 7 κομμάτια (2 εκ των οποίων είχαν συμπεριληφθεί και στο περσινό EP τους, που είχε διανεμηθεί δωρεάν, με διαφορετική ενορχήστρωση όμως) και διάρκεια κάτι παραπάνω από 30 λεπτά.
Το εξώφυλλο, όπως και το όλο artwork αυτού του άλμπουμ, σε βάζουν με επιτυχία στο -ζοφερό μα και συνάμα όμορφο, κλίμα του δίσκου. Η παραγωγή, που την έχει επιμεληθεί η ίδια η μπάντα, δεν θα μπορούσε παρά να είναι εξαιρετική. Δυνατή και καθαρή, αναδεικνύει με το καλύτερο τρόπο τα κομμάτια και καθιστά εύκολη την ακρόαση όλων των οργάνων, αφού δεν θάβει κανένα τους. Φωνή, κιθάρες, πλήκτρα, μπάσο, ντραμς αλλά και τρομπέτα, λύρα, τσέλο, παρέα με τα διάφορα εφέ, συμβάλουν αποφασιστικά στη δημιουργία ενός δίσκου-διαμάντι, που δυστυχώς ή ευτυχώς, ίσως να μη βρει ποτέ την ανταπόκριση ή αναγνώριση που του αξίζει -αλλά στη χώρα μας, έτσι είναι αυτά συνήθως.
Οι κιθάρες, τα πλήκτρα και τα διάφορα εφέ, δημιουργούν μια ατμοσφαίρα ευχάριστα αποπνικτική, παρόμοια με αυτή, που κάποιος αισθάνεται όταν προσπαθεί να κρατήσει για όσο το δυνατό μεγαλύτερο χρονικό διάστημα την ανάσα του κάτω από το νερό. Μπάσο και ντραμς, επιχειρούν κι αυτά με τη σειρά τους βουτιά στα σκοτεινά και παγωμένα νερά της θάλασσας, ενώ στο ίδιο υπόγειο ταξίδι συμμετέχουν το τσέλο -που παίζει το ρόλο ενός ξεθωριασμένου υποθαλάσσιου φάρου, η λύρα που προσδίδει ένα διαφορετικό χρώμα στο βυθό, αλλά και η τρομπέτα που σχίζει στα δύο την επιφάνεια της γης, δίνοντας σου τη δυνατότητα να αντικρίσεις ιδίοις όμμασι, την κόλαση που κρύβεται στον πυρήνα της. Τα φωνητικά, ακροβατούν ανάμεσα στον πόνο και τη λύτρωση, κάτι που οφείλεται στην ερμηνεία της κοπέλας, που με τη χροιά και το εύρος της φωνής της, καταφέρνει να σε στοιχειώσει. Ο τρόπος που τραγουδά νομίζω πως φανερώνει επιρροές από τον γνωστό σε όλους μας Chris Cornell, ενώ η προφορά και η άρθρωση της μας δίνουν την ευκαιρία να ακούσουμε και να καταλάβουμε τους στίχους -που για ακόμη μια φορά δεν συμπεριλαμβάνονται στο booklet.
Το Familiar Places, είναι ένας συγκλονιστικός δίσκος, που όμως έχει ένα και μόνο μειονέκτημα: μικρή διάρκεια. Όμως, η απόφαση της μπάντας να μην ξεχειλώσει τις συνθέσεις της, βοήθησε στην καλύτερη ροή του άλμπουμ, κι αυτό διότι μειώθηκαν στο ελάχιστο τα επαναλαμβανόμενα σημεία καθώς, το μινιμαλιστικό puzzle της μουσικής των U217 μπορεί να είναι τρομακτικά όμορφο, χωρίς να επηρεάζεται αρνητικά από την γοητευτική του απλότητα. Άλλωστε, αυτά που παίζεις, αλλά και αυτά που δεν παίζεις -αφήνοντάς τη φαντασία του ακροατή να οργιάσει, έχουν την ίδια σημασία. Κι αν το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει, τότε σίγουρα εδώ πρόκειται περί θριάμβου καθώς, τα συναισθήματα έχουν επικρατήσει ολοκληρωτικά της όποιας λογικής και..''Let me drown inside your nothing''..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου